Między misją a krucjatą. Konfrontacje religijne w średniowieczu

07.06.2013

Od początków chrześcijaństwa zasadniczym problemem wyznawców tej religii był stosunek własnych wspólnot do wspólnot innowierczych – szczególnie w sytuacji, gdy większość społeczeństwa, w którym rozwijała się nowa wiara, uważała się za członków innych wspólnot. Przemiany czasów późnego antyku – ostateczny tryumf chrześcijaństwa i jego zrównanie z „rzymskością” oraz najazdy barbarzyńskie – postawiły tę kwestie w zupełnie nowym świetle. Z jednej strony Ojcowie Kościoła starali się dookreślić konieczne warunki przynależności do chrześcijańskiej ekumeny, z drugiej zaś rozważali stosunek do wspólnot niespełniających tych warunków. Wczesne średniowiecze kontynuuje tę refleksję, zdobywając się również na próby rozszerzania chrześcijańskiego świata poprzez działalność misyjną. Tendencje te w szczególny sposób kulminowały w czasach karolińskich. Utożsamienie państwa karolińskiego z Kościołem legitymizowało użycie przemocy w celach rozszerzania chrześcijańskiego cesarstwa. W ten sposób – od końca czasów karolińskich – w kręgu cywilizacji łacińskiej ukształtowały się dwa ekstrema całego spektrum możliwych stosunków wspólnot chrześcijańskich wobec społeczności, które z różnych względów nie mogły być nazwane chrześcijańskimi. Gościem honorowym spotkania był prof. Philippe Buc.

strona wydarzenia:

https://www.facebook.com/events/646490615364567/