Celem drugiej części była analiza wybranych miniatur z przedstawieniami rządzących, które umieszczono w średniowiecznych księgach liturgicznych. Pierwsze iluminacje z obrazami monarchów w kodeksach służących podczas służby Bożej umieszczono w czasach panowania Ludwika Pobożnego, ale prawdziwym ich propagatorem był Karol Łysy. Z okresu ottońsko-salickiego zachowało się ponad dwadzieścia miniatur z przedstawieniami władców w księgach liturgicznych. Później zaprzestano już tak popularnego umieszczania owych obrazów w kodeksach przeznaczonych do służby Bożej. Kres tego fenomenu zbiega się z reformą gregoriańską i bardzo często widziano wyraźną zależność między tymi wydarzeniami. Ottońsko-salickie iluminacje miały być wizualną propagandą sakralizacji władzy, która została zakwestionowana przez propagatorów nowej wizji Kościoła. Wydaje się jednak, że nowe principia badania ikonografii władców wskazują na inne wyjaśnienia obecności władców w księgach liturgicznych. Wydaje się bowiem, że owe iluminacje umieszczane w kodeksach, których główną funkcją było zanoszenie modlitwy do Boga, miały za zadanie wyjednywać władzy przychylność Opatrzności niezbędną do rządzenia. W celu uargumentowania tej tezy zostały przeanalizowane wybrane przykłady miniatur rządzących, przede wszystkim koronacja Henryka II z Sakramentarza Ratyzbońskiego (Muenich, BSB, Clm 4456, fol. 11r) oraz koronacja Ottona III z Sakramentarza Warmunda (Ivrea, BC, Ms. 86, fol. 160v). Celem analizy było wskazanie konkretnych liturgicznych modlitw, które stanowiły podstawę opracowania ikonografii przedstawionych na obrazach władców.