Władza królewska i sakrament Eucharystii.

Studium o związkach religii i polityki w kulturze ottońsko-salickiej do połowy XI wieku. 

W ostatnich latach nie tylko w kręgach kulturowych potencjalnie podatnych na idee teologii politycznych, ale także w obszarze oddziaływania kultury europejskiej można zaobserwować ożywienie fenomenu sakralności władzy. Podnoszona ostatnio idea „świętego państwa rosyjskiego“, które należy chronić za pomocą nuklearnego arsenału, czy akty przemocy podejmowane przez tzw. państwo islamskie są tego najjaskrawszym przykładem. Jednocześnie w zsekularyzowanym świecie cywilizacji Zachodu nieustannie toczy się debata na temat relacji między religią a polityką, racjonalnością wiary a racjonalnością świeckiego rozumu, przenikania się instytucji Kościoła hierarchicznego i państwa. Europejski sposób postrzegania tych zagadnień ma swoje źródło w epoce zgłębianej w tym projekcie, kiedy to po raz pierwszy podjęto próbę zakwestionowania naturalnego dla religii pierwotnych fenomenu sakralności władzy. Stąd wielu humanistów uznaje czas kultury ottońsko-salickiej i de facto wieńczący ją okres reformy gregoriańskiej za kluczowy dla cywilizacji europejskiej. Epoka ta nazywana jest pierwszą rewolucją europejską (R.I. Moore, The First Eurpean Revolution), „odczarowaniem świata“ (S. Weinfurter, Canossa) czy preludium do wieku sekularyzacji (Ch. Taylor, A Secular Age). Podjęcie badań nad sakralnością władzy w omawianym okresie jest zatem badaniem genezy współczesnego napięcia między porządkiem religijnym a politycznym.